Są naśladowcami Apostołów

Rate this post

Biskup to imię bardzo ważnej osoby duchownej, która posiada pełnię kapłaństwa, aby rządzić diecezją jako jej główny minister, w należytym poddaniu się prymatowi papieża. W rzeczywistości diecezjanie są z wiary katolickiej Wspaniałą instytucją.

W hierarchii święceń mają wyższe uprawnienia niż duchowni, a także diakoni – www; w porządku dziobania terytorium, z woli Chrystusa, są oni wyznaczeni dla władz jednej części wiernych Religii, pod kierunkiem, a także z upoważnienia najwyższego papieża, który może określić, a także ograniczyć ich uprawnienia, jednak nie zlikwidować je wszystkie.

Historyczne pochodzenie episkopatu

Są naśladowcami Apostołów, chociaż nie posiadają wszystkich prerogatyw drugiego. (Władze Trydenckie, Sesja XXIII, rozdz. IV; kan. VI, VII. Patrz KOLEGIUM APOSTOLSKIE). Episkopat jest monarchiczny. Zgodnie z ostatnią wolą i testamentem Chrystusa, najwyższa władza w diecezji z pewnością nie należy do kolegium kapłanów ani biskupów, jednak tkwi w samotnej indywidualności pryncypała.

Temat na pewno zostanie faktycznie wyleczony pod 5 skalpami:

  • Historyczne pochodzenie episkopatuŹródło historyczne
  • Znalazłem regulamin
  • Prawa i siły diecezjalne
  • Zobowiązania biskupa
  • Użycie niekatolickie
  • Źródło historyczne

Historyczne pochodzenie episkopatu jest bardzo kontrowersyjne: zaproponowano bardzo różne spekulacje, aby ujawnić przesłania motywowanych dzieł i Ojców Apostolskich związanych z niewyrafinowaną hierarchią duchowną. Najszybciej odnajduje się je w pracy von Dunina-Borkowskiego, na najbardziej aktualnych znaleziskach dotyczących początku episkopatu (Perish Neuren Forschungen uber die Anfange des Episkopats, Frieburg, 1900). Apostolski, a co za tym idzie Boski początek episkopatu autarchicznego był regularnie zwalczany, zwłaszcza dlatego, że protestantyzm stworzył doktrynę globalnego kapłaństwa chrześcijańskiego.

Obecnie pisarze racjonalistyczni, a także protestanccy, także wywodzący się z religii anglikańskiej, odrzucają apostolską organizację episkopatu; wiele z nich przypisuje swoje pochodzenie II wieku. Samotne wysiłki, aby potwierdzić, że początkowo istniało wiele różnych stowarzyszeń, że niektóre obszary chrześcijańskie były rzeczywiście zapewniane przez grono prezbiterów, inne przez uniwersytet biskupi, jeszcze inne przez samotnego biskupa. W rzeczywistości jest to forma nazwiska firmy, oświadcza, która zwyciężyła (Gemeindeverfassung des Urchristentums. Halle, 1889).

Holtzmann zakłada, że prymitywnym towarzystwem kościołów była żydowska synagoga; że kolegium prezbiterów, a nawet biskupów (wyrażenia synonimiczne) rządziło judeochrześcijańskimi dzielnicami; że ostatecznie to stowarzyszenie było faktycznie używane przez kościoły niewiernych.

W II wieku jeden z tych prezbiterów-biskupów został sędzią diecezjalnym. Pierwotną przyczyną tego było żądanie jedności, które ujawniło się, gdy w II wieku zaczęły pojawiać się herezje. (Pastoralbriefe, Leipzig, 1880.) Przeciwnie, Hatch znajduje pochodzenie episkopatu w organizacji pewnych greckich stowarzyszeń duchowych, w których spotyka się episkopoi (superintendentów) odpowiedzialnych za zarządzanie finansami.

Prymitywne dzielnice chrześcijańskie były zarządzane przez uniwersytet prezbiterów; te z prezbiterów, którzy prowadzili finanse, nazywano biskupami. W wielkich miastach całe zarządzanie pieniędzmi było właściwie usystematyzowane w rękach jednego takiego policjanta, który bardzo szybko został rządzącym diecezjalnym (The Institution of the Very Early Christian Congregations, Oxford, 1881).

W zależności od Harnacka (którego koncepcja różniła się kilkoma możliwościami), to właśnie ci, którzy zdobyli ekskluzywne prezenty, zwane osobistym urokiem, a przede wszystkim dar publicznego przemawiania, posiadali wszelkie uprawnienia na nieuprawianym obszarze. Poza tym nasza firma odkrywa biskupów i diakonów, którzy nie mają ani autorytetu, ani energii dyscyplinarnej, od których wymagano wyłącznie wraz ze specyficznymi cechami administracji i nadprzyrodzonymi pochwałami.

Uczestnicy samej wspólnoty zostali podzieleni na 2 lekcje: starców (presbyteroi) oraz młodzież (neoteroi). Uniwersytet prezbiterów powstał bardzo wcześnie w Jerozolimie iw Palestynie, ale gdzie indziej na pewno nie przed II wiekiem; jej własnych uczestników wybierano wśród presbyteroi, a także w jej własne ręce składano całą władzę i energię dyscyplinarną. Kiedy powstał, to właśnie z tego uniwersytetu prezbiterów wybierano diakonów, a także diecezjanów.

Kiedy urzędnicy obdarzeni darami charyzmatycznymi faktycznie umarli, wspólnota powierzyła kilku diecezjanom ich zastąpienie. W późniejszym czasie zakonnicy zdali sobie sprawę z korzyści, z których można było czerpać pozostawiając najwyższą ścieżkę jednemu biskupowi. Niemniej jednak, aż do roku 140, związek różnych obszarów był właściwie nadal powszechnie różny.

Monarchiczny episkopat daje własne źródło żądaniu jedności doktrynalnej, która dała się we znaki w czasie problemów spowodowanych przez gnostyckie herezje.

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here