Władza biskupa była w rzeczywistości również bardziej znacząca po atakach barbarzyńców; jeden z ludów germańskich, bardzo szybko stał się wpływowym, a także potężnym potentatem. Wpłynął na pewność siebie i na szacunek.
Był naprawdę ceniony za to, że strzegł młodszych i słabych, był kumplem nieodpowiednich, był przyzwyczajony do pośrednictwa w imieniu celów uprzedzeń, a zwłaszcza w obronie zbłąkanych, a także kobiet – zobacz też – strona główna. Dzięki swoim wpływom w wielu dziedzinach stał się prawdziwym profesjonalistą episkopalnego obszaru miejskiego.
Jedynymi funkcjonariuszami, których władza była zbliżona do władzy biskupa, byli właściwie walczący, a także hrabiowie, agenci króla. W niektórych okręgach prymat wyraźnie przemawiał na korzyść biskupa; w niektórych obszarach metropolitalnych biskup stał się również hrabią.
We Francji, jako ogólna polityka, ten stan podejmowanych przedsięwzięć na pewno nie postępował, ale w Niemczech wielu diecezjan stawało się doczesnymi bogami, a nawet książętami. Wreszcie, diecezja nabyła znaczne terytorium cywilne z pewnością nie tylko nad swoim duchowieństwem, ale także nad świeckimi z jego diecezji (Viollet, Histoire des Companies politiques de la France, Paryż, 1890, I. 380-409)
Tak wysoka pozycja z pewnością nie była pozbawiona wyzwań. Jednym z najpoważniejszych było faktycznie utrudnianie władzy zwyczajnej w głosowaniu diecezjalnym. Do VI wieku lokalni duchowni oraz osoby prywatne wybierały diecezję pod warunkiem, że wybór musi być faktycznie zaakceptowany przez sąsiednich biskupów. Niewątpliwie chrześcijańscy klasyczni królowie często interweniowali w tych wyborach politycznych, ale poza cesarskimi obszarami miejskimi sprawiedliwie, jak również ogólnie, jeśli chodzi o różnicę co do właściwej jednostki.
Znaleziono przepisy prawne
Należy uznać parę lekcji biskupów, na pewno nie w odniesieniu do elektrycznej władzy nauczania, gdyż wszyscy biskupi otrzymują wielkość kapłaństwa jeszcze, jeśli chodzi o władzę terytorialną: biskup diecezjalny, a także tytularny diecezjalny lub nawet, jak faktycznie nazywano go przed 1882 r. episcopus in partibus infedelium. Ten pierwszy jest wymieniony poniżej, wzięty pod uwagę.
Osoby pochodzące z drugiej klasy formacji nie mogą pełnić żadnych funkcji biskupich bez zgody biskupa diecezjalnego; jako tytularne diecezje nie mają zwykłego systemu prawnego. Mogą; jednak działają jako diecezjanie pomocniczy, tj. mogą być faktycznie wybrani ze względu na papieża, aby pomagali biskupowi diecezjalnemu w wykonywaniu ról wynikających z sekwencji biskupiej, ale nie obejmujących jurysdykcji elektrycznej.
Sobór Trydencki określił problemy, jakie mają spełniać kandydaci na biskupów, których wyznawcy są na czele: urodzenie dziecka w autoryzowanym związku małżeńskim, wolność od nagany oraz nieprawidłowości lub jakiejkolwiek wady umysłowej, czystość obyczajów osobistych, a także duża wiarygodność i reputacja. Kandydat musi również mieć faktycznie ukończone trzydzieści lat i mieć nie mniej niż 6 miesięcy święceń kapłańskich.
Powinien dodatkowo posiadać stopień doktrynalny lekarza lub nawet co najmniej licencjat z wiary lub nawet prawa kanonicznego lub mieć świadectwo instytutu społecznego lub katedry odkrywcy (lub, jeśli faktycznie jest teologiem, największego upoważnienie jego zakupu), że nadaje się do pouczania innych.
Diecezja posiada, jak obecnie wspomniano, elektryczne uprawnienia zakupu i jurysdykcji. Władza święceń dotyczy go wraz z namaszczeniem biskupim, jednak sprawowanie odpowiednich funkcji zależy od jego władzy terytorialnej. Święcenia kapłańskie dokonane przez każdego należycie namaszczonego biskupa są rzeczywiście z pewnością autentyczne, jednak biskup może błogosławić tylko zgodnie z aktami prawa kanonicznego. Po prostu biskup może wydać znaczące polecenia.
W rzeczywistości dokonano przeglądu dochodzenia dotyczącego tego, czy papież może przekazać duchownemu, na przykład opatowi klasztoru, energię do powołania diakona. Diecezjalny jest jedynym stałym proboszczem ceremonii bierzmowania.
Oprócz energii porządku, diecezjanie mają energię systemu prawnego; zasługują na to, aby przepisać wiernym przepisy, których ci ostatni potrzebują, aby osiągnąć wieczne odkupienie. Siła elektryczna systemu prawnego jest pochodzenia Boskiego, w tym sensie, że papież jest faktycznie podtrzymywany przez tworzenie w Kongregacji diecezjalnej, której celem jest właściwie kierowanie wiernymi w metodzie odkupienia.
Biskupi posiadają następnie w swoich diecezjach regularny system prawny, niemniej jednak ograniczony prawami, które papież może sobie przypisać na mocy swojego prymatu. Jednak ten system prawny jest niezależny od woli i przyzwolenia wiernych, a także miejscowego duchowieństwa.